شعر بتاب خورشید بتاب ببار باران ببار

شعر بتاب خورشید بتاب ببار باران ببار 
بتاب خورشید بتاب     *     با برف زمین این ظلم و قصاوت شاید که شود آب 

بتاب خورشید بتاب.     *     که خون شد ز ین همه نامردمیها دل رباب

بتاب خورشید بتاب.      *     در این کویر تشنه شیخ میگردد در پی سراب

بتاب خورشید بتاب.      *        ک ین سرزمین سالهاست ندیده است به خود آفتاب 

بتاب خورشید بتاب.       *      کز این کندن چاه بود بهر اینان نان و ندارد برای ما آب

بتاب خورشید بتاب.        *      که شیخ شهر خورد خون  مردمان مثل آب 

بتاب خورشید بتاب.        *       که سیاهی چنبره زده در ملک خبری نیست ز مهتاب 

بتاب خورشید بتاب.        *        که در این سرزمین بود زندگیها مثل حباب 

بتاب خورشید بتاب.        *        که  به حال این شهر دیار دل خدا هم  گشته کباب



ببار باران ببار.             *        شاید که شسته شود چهرهء این شهر و دیار 

ببار باران ببار.              *         به حال این جوانان سر به دار

ببار باران ببار.               *       که دلم گرفته زین همه گل پژمرده و نزار

ببار باران ببار.               *        که دگر نمانده برگی بر سرو و صنوبر و سپیدار

ببار باران ببار.                *        ک  از کار اینان خدا هم گشته شرمسار 

ببار باران ببار.                *        که خدا هم گریه میکند به حال این سرزمین مثل  ابر بهار