ما در معرض آسیبها و بیماریهای گوناگون و مرگ تدریجی قرار داریم
زندانیان سیاسی بند ۴ سالن ۱۲ زندان رجایی شهر در نامه ای به خانم دکتر عاصمه جهانگیر به شرح شرایط اسفبار زندان رجایی شهر پرداختند. خانم عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد به تازگی جایگزین آقای احمد شهید شده است.
متن نامه ایشان به شرح زیر است:
ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺎﺻﻤﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﮔﺰﺍﺭﺷﮕﺮ ﻭﻳﮋﻩ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻋﻔﻮ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ،
ﻭ ﻧﯿﺰ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ،
ﻣﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ - ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ١٢ ﺳﺎﻟﻦ ٤ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﻳﻲ ﺷﻬﺮ، ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﻧﻘﺾ ﻣﮑﺮﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻣﻔﺎﺩ ﻭ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ،ﺑﻄﻮﺭ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺁﺳﯿﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺗﺪﺭﻳﺠﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ :
١ - ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﺍﺩ ١٠٢ ﻭ ١٠٣ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﻭ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺩﺍﺭﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺪﺍﺭﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺪﯼ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﻭ ﺗﻬﯿﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﻨﺪ .
ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﺭﺁﻣﺪﻱ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺑﻜﺎﺭﮔﻴﺮﻱ ﭘﺰﺷﻜﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺨﻠﻔﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﺗﺎﻕ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ١٣٨٩ ﻛﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻋﻤﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺷﺎﻳﻌﺎﺗﻲ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﻓﺮﻭﺵ ﻛﻠﻴﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ، ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﻓﻀﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﻛﺜﻴﻒ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﻴﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻣﺮ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺧﻴﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﺩﺍﺭﻭﻱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻼﺷﻲ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻣﻮﺛﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺩﻭﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻭ ﻃﯽ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﮐﺎﻏﺬﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ، ﻣﺠﻮﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺍ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﯿﺘﯽ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻳﺎ ﻣﺮﻛﺰ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻫﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺠﻮﺯ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺷﺪﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﺎﺹ ﻧﻈﯿﺮ ﻫﭙﺎﺗﻴﺖ ﻭ ﺍﻳﺪﺯ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻨﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﻧﺪﻫﺎﻱ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ : ﺯﻧﺪﻩ ﻳﺎﺩ ﻣﺤﺴﻦ ﺩﮐﻤﻪ ﭼﯽ، ﺷﺎﻫﺮﺥ ﺯﻣﺎﻧﻲ، ﻋﻠﻲ ﺭﺿﺎ ﻛﺮﻣﻲ ﺧﻴﺮﺁﺑﺎﺩﻱ، ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺭﺍﺩﭘﻮﺭ، ﺍﻓﺸﻴﻦ ﺍﺳﺎﻧﻠﻮ ﻭ ﻣﻬﺪﻱ ﺯﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺍﺧﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻱ ﺍﯾﻦ ﻓﺠﺎﯾﻊ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
٢ - ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ١٠٨ ﺍﺯ ﺁﻳﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ، ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡ، ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﺁﺏ ﺣﻤﺎﻡ ﻧﺒﺰ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻭ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻤﯿﺮﺍﺕ ﻻﺯﻡ، ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻓﺎﺿﻼﺏ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺑﺎﻻ ﺍﺯﺳﻘﻒ ﺑﺮﺭﻭﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ .
٣ - ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻘﺾ ﻣﻮﺍﺩ ٩٣ ﻭ ٩٥ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻏﺬﺍﻱ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻛﺎﻟﺮﻱ ﻭ ﻭﻳﺘﺎﻣﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﻭ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻏﺬﺍﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺎﻳﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺳﻮﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺭﺍﮎ ﺩﺍﻡ ﻭ ﻃﯿﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻏﺬﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ . ﺣﺘﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﻓﺎﺳﺪ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺪﻟﯿﻞ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺭﯾﺰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﮑﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻣﻮﺍﺩ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﯿﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﮔﺰﺍﻑ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪ .
٤ - ﻣﺎﺩﻩ ١٦٩ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻫﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺗﻨﺪ، ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻟﻬﻢ ﺭﺍ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ، ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ، ﻭﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺷﺘﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ . ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﻨﺪﯾﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻨﺎﻡ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻤﺎﻝ ﺑﺪﻟﯿﻞ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﺑﺎﺗﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﯼ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻏﯿﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ . ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﻟﻘﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍﺩﯼ، ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻤﺎﻝ، ﻧﺎﻣﻖ ﻣﺤﻤﻮﺩﯼ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺟﺮﺡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮﺩ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .
٥ - ﻣﺎﺩﻩ ٧٠ ﻭ ٧١ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻟﺰﻭﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﻭ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺣﺪﺍﻗﻞ ١٠ﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺪﺗﺎ 5 ﻣﺘﺮﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ٣ ﺗﺎ ٥ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﺟﺮ ﻭ ﻭﺭﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻠﺰﯼ ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻮﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﻭ ﮔﺮﺩﺵ ﻫﻮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻭ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﻫﺎﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﻧﯿﺰ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﺭﺳﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﺍﺳﺖ .
٦ - ﺳﺎﻟﻦ ١٢ ﻓﺎﻗﺪ ﺗﻠﻔﻨﺨﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ . ﻋﺪﻡ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺟﺮﺍﯾﻢ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺁﺩﻡ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﺮﻗﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺘﯽ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻠﻔﻨﺨﺎﻧﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .
ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺭﺳﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﺎ ... ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻋﺪﻡ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺭﯼ، ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺴﻦ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﺮﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ، ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺍﻗﺒﺎﻟﯽ، ﻋﻤﺮ ﻓﻘﯽ ﭘﻮﺭ، ﺍﺻﻐﺮ ﻗﻄﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻓﻬﻨﺪﮊ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ
ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ١٣٩٥
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر